«Αχ! Το θαυμαστό μικρό πράγμα - που έπεσε στη θάλασσα - σαν διαμάντι που έπεσε από τα δάχτυλα του Θεού. Το εγκαταλειμμένο μαργαρίτι που θα ήθελες να στολίσεις με το αλαβάστρινο λαιμό της αγαπημένης που λατρεύεις.»

Αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο του Άκυλα Μήλα περιγράφει τις Πριγκηποννήσους του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, σαν πολύτιμο λίθο που έπεσε στη θάλασσα, ένα κόσμημα για την αγαπημένη. Παρά την παλιομοδίτικη διατύπωση, αναδύεται η αίσθηση ενός χαμένου τόπου. Η έκθεση της Βαλίνιας Σβορώνου καταγράφει στιγμές που μεταφέρονται μέσω διαγενεακών ιστοριών, βιωμένες από την καλλιτέχνιδα και αναδιαμορφωμένες για να συμφιλιωθούν με έναν χρόνο συγκεχυμένο και προσωπικό, αλλά και συλλογικό. Οι γλυπτικές φόρμες, οι σημειώσεις και η κινούμενη εικόνα λειτουργούν σαν αναχώματα σε έναν κόσμο γεμάτο στιγμές αναπόλησης από την Ανατολική Μεσόγειο, την Αθήνα, τη Θάλασσα του Μαρμαρά και τη Μικρά Ασία, στιγμές παύσης και αναδιαμόρφωσης.